مست عشق

راهش ادامه خواهد داشت

آن گاه که به تنهایی خویش ایمان آوردم طاقتم برید خواستم بمیرم خواستم تمامی شما را با خوشی ها و خود فریبی هایتان بگذارم و بروم... جاده بی انتها بود و من از پای افتاده ای نحیف... اما اما او آمد دستم را گرفت و به من آموخت که تنهایی حقیقت است که راه چیست که آسمان شب را برای سفر انتخاب کنم که دروغ چیست و راست کجاست... ایستادم پریدم به دوردست دور از وادی ابلهانه فاحشگان و لذت پرستان به جادو پریدم به شب به تعالی روح... نشانم داد بسیاری را که به بهای ناچیز برای به دست آوردن ناچیزتر بسیار از دست دادند و آموختم که چنین نباشم! چه بسیار که از او یاد گرفتم اما هرگز از من چیزی نخواست و یاد گرفتم که چنین باشم اما نه با همه چون ابلهان به آنان که پیمانه خویش را پاس می دارند...